Kronik depresyon, kişide en az iki yıl süreyle depresyon belirtilerinin görülmesiyle, başlangıcın yavaş ve sinsice olmasıyla karakterize olan bir depresyon türüdür. Bu rahatsızlıkta kişi göreceli olarak sosyal yaşamını ve işlevselliğini koruyabilir. Enerjilerinin çoğunu işlerinde harcayan hastalar, aile, hobi ve sosyal etkinliklerden uzaklaşır. Özellikle evlilikte yaşanan sorunlar ağır basar. Toplumda kronik depresyon kadınlarda erkeklere göre yaklaşık iki kat daha fazla görülür. Kişide en az iki yıl süreyle her gün devam eden depresif duygu durum hali izlenir. Bu belirtiler bu iki yıllık sürede en fazla iki ay süreyle görülmeyebilir.

Depresyonda olan kişilerde bunun sebebini öğrenme gibi davranışlar izlenmez. Karmaşık bir yapıya sahip olan kronik depresyonun çeşitli sebepleri olabilir. Ciddi rahatsızlıklar, sevilen kişinin ölmesi, yer değiştirme yani taşınma, iş nakli gibi etkenler kişinin depresyona girmesine neden olabilir. Genetik yatkınlık da bunda etkili olabilir. Kronik depresyon etkisinde olan, ancak sebebi bilinmeyen, yalnızlıkla boğuşan kişiler de vardır. Bu yüzden kronik depresyon etkisinde olan kişilerde öncelikle bunun nedenleri üzerinde araştırma yapılmalı ve tedavi planı buna uygun şekilde yapılmalıdır.

Bu belirtiler kronik depresyon hastalarında en sık görülen belirtilerdir. Bunların izlenmediği iki aydan uzun bir sürenin olmaması kronik depresyon tanısı için önemlidir.

Sevilen Kişinin Ölümü Ya Da Kaybı: Kişinin sevdiği kişiyi kaybetmesi, onun ölmesi kronik depresyon riskini yükseltir. Bu süreçte yaşanan keder ve üzüntü depresyonun kaynağıdır.

İstismara Uğrama: Daha önceden yaşanmış olan cinsel, duygusal ya da fiziksel istismar kişiyi depresyona sürükleyebilir.

Bazı Medikasyonlar: Hastalıkların bir kısmında uygulanan ilaç tedavisi kişide depresyon riskini yükseltebilir.

Sevdikleriyle Çatışma: Özellikle aile ve arkadaşlarla çatışma, anlaşmazlığa düşme kişinin içten içe yaşadığı üzüntü gibi duygularla kronik depresyon etkisine girmesine neden olabilir.

Genetik Yatkınlık: Kalıtsal olarak aile bireylerinde depresyon görülmesi kişinin buna yatkınlığını ortaya koyar. Depresyon ve genetik bağlantı yapılan bilimsel araştırmalarda belirlenmiştir.

Majör Etkenler: Kronik depresyon evlenme, iş değiştirme, mezuniyet gibi olaylar sonucunda da ortaya çıkabilir. Bunların arasında işini kaybetme, yaşanan çevreden taşınma, maaş gelirinde düşüklük de yer alır.

Kişisel Etkenler: Kişinin kronik depresyon etkisine girmesi kendini sosyal çevreden soyutlaması, madde bağımlılığının olması, ciddi bir hastalık geçirmesi, kronik hastalıklar gibi sebeplerden de kaynaklanabilir. Özellikle AIDS, böbrek hastalıkları, MS, şeker hastalığı depresyona yatkınlığı da beraberinde getirebilir.

Kronik depresyon riskini erken çocukluk döneminde yaşanmış şiddet, taciz gibi olgular da artırır. Yapılan araştırmalar bazı ilişki stilleri ile kişilik özelliklerinin de kronik depresyonun nedeni ve sonucu olarak kabul edileceğini göstermiştir. Bunlar arasında kişinin aşırı onay arayışı, olumsuz geri bildirim beklentisi, suçlama, çatışmadan kaçınma gibi etkenler sayılabilir. Kronik depresyon çocukluk çağından itibaren her yaşta görülebilir. Çocuklukta istismar ve taciz başlangıç açısından önemli etkenlerdir. Daha geç yaşlarda ise kayıplar ve sağlık sorunları kronik depresyon başlangıcı etkeni olabilir. Bu nedenle kronik depresyon değerlendirilirken hastadaki depresyon belirtileriyle birlikte, onun düşünce yapısıyla kişilik yapısı hep beraber ele alınmalıdır. Bu yaklaşım kronik depresyon tedavisini de belirleyen bir etkendir. Kişinin başkalarıyla ilişkilerinin güçlendirilmesi, belirtilerin azaltılması, duygu dalgalanmalarının önüne geçilmesi tedavide önemli basamaklardır. Sadece antidepresan kullanımı tedavinin etkin şekilde yapılmasını sağlamaz. Psikoterapi yaklaşımı tedavide daha başarılı sonuçların alınmasına destek olur.